Wat later dan de bedoeling was, maar hier dan toch een verslag van onze "koersdag" 3 juni 2010.
We hadden besloten om te starten op het moment dat ieder individueel dat het beste vond. Dat betekent dat we niet als team van start gegaan zijn om 5.10 uur tijdens de officiële massastart, maar verspreid over de ochtend. Eigenlijk wel jammer (je maakt het maar 1 keer mee), maar wel een bewuste keuze. Vooral de kou en het lange stilstaan vóór de start, en daarna direct na 400 meter aan de zwaarste stukken van de beklimming moeten beginnen, weerhielden PP en mij ervan om bij de massa te starten. Ruud vond het sowieso te vroeg ("ieder uurtje slaap is er één..."), Ben staat niet op voordat het licht is :-) en Wim had de hele dag de tijd voor die ene beklimming die hij wilde doen. De enige die de ballen had om toch om 5.10 uur aan de start te staan was Daniël.
Samen met Ruud en PP vertrok ik (Frank) om 5.15 uur vanaf de camping, zodat we een warmingup hadden van ruim 7 km tot aan de start. Daar stond mijn auto geparkeerd en hebben we ons windjack achtergelaten in de auto. PP kwam halverwege de camping en de start erachter dat hij zijn hartslagmeter niet om had en keerde om om die alsnog op te halen (heel verstandig gezien de inspanning die we gingen doen). Met zijn goedvinden zijn Ruud en ik doorgereden en zijn samen om 5.52 uur over de startmat gereden.
Die eerste klim was heel bijzonder. Het was relatief rustig op de berg (de meute was al voor ons uit vertrokken), het begon net licht te worden en de zon bescheen de besneeuwde toppen van de bergen om ons heen.
Je zag die toppen steeds meer in het zonlicht verschijnen. Daarnaast rijdt je er met het besef dat dit de dag is waar je een half jaar lang voor getraind hebt en waar je hele inzamelingsaktie voor bedoeld is geweest. Ook denk je aan de mensen waarvoor je dit eigenlijk doet, de mensen die lijden (of geleden hebben) aan de verschrikkelijke ziekte die kanker heet. Dat besef geeft toch een speciale (emotionele) lading aan zo'n eerste klim. Dat werd nog eens versterkt toen wij in de eerste bocht (bocht 21) een moeder inhaalden die een rolstoel naar boven duwde met daarin haar dochtertje. Over en weer hebben we elkaar vriendelijk begroet en succes resp. een prettige dag gewenst. Wij dachten dat zij toeschouwers waren die een mooi plekje gingen opzoeken tussen bocht 21 en 20. Later die dag (om 18.15 uur) bleek dat deze moeder en dochter tot de deelnemers (wandelaars) behoorden. Toen kwamen ze namelijk onder luid applaus boven op Alpe d'Huez over de finish. Ruim 12 uur onderweg geweest om de 14km lange klim te voet en een rolstoel voortduwend af te leggen! Respect, wat een inspanning en doorzettingsvermogen!!
Ruud en ik zijn de eerste klim lange tijd bij elkaar gebleven. Het ging lekker (makkelijk zelfs), we hadden een fijn tempo te pakken waarmee we de dag wel door konden komen (niet té snel dus), we babbelden wat en ondertussen begonnen we de achterhoede van de vroeg gestartte deelnemers al in te halen. Een paar kilometer voor de top is Ruud gaan versnellen (het ging hem net niet hard genoeg). Met 1,5 minuut tijdverschil waren we boven. Bij de auto troffen we Marion aan en hebben we onze bidons gevuld, gegeten (en eten meegenomen) en vooral hebben we onszelf warm aangekleed voor de koude afdaling die zou volgen (het was boven nog maar 3-4 graden Celsius). Ook arriveerde Daniël iets na ons bij de auto; die hadden we blijkbaar in de laatste kilometer ergens ingehaald. Net als hem hebben ook wij die hele eerste klim gereden met een smile van oor tot oor. In 1 woord: genieten!
Warm aangekleed zijn we met z'n drieën afgedaald. Beneden de warme spullen in de auto gelegd en weer naar boven. Daniël vertrok alvast, ik moest mijn overschoenen nog uittrekken bleek, Ruud zocht een toilet op (onaangekondigd). Hierdoor reden we ieder apart naar boven, maar dat geeft niets, je kunt niet de hele dag bij elkaar blijven omdat ieder toch zijn eigen tempo moet rijden. Onderweg hebben we elkaar allemaal wel weer een keer getroffen. Ook de 2e en 3e klim gingen me erg goed af, zelfs makkelijker dan vooraf gedacht. Ruud was niet helemaal fit, want na de 2e klim voelde hij zich misselijk en heeft een wat langere pauze genomen. Uiteindelijk is dat wel weer goed gekomen, zij het dat hij meerdere keren die dag het toilet bezocht heeft :-).
Gaandeweg de ochtend kwamen ook de berichten door over onze andere teamleden of ontmoeten we elkaar boven bij de auto/verzorging. Wim was toch niet te lang in bed gebleven en bleek om 6.49 uur gestart voor zijn 1e beklimming. In een keurige tijd (1 uur 47) kwam hij voor de eerste keer boven. Na een flinke pauze is hij naar beneden gereden om de berg voor een tweede keer te bedwingen (als het een keer lukt, dan lukt een tweede keer ook nog wel).
Ook nu was hij weer binnen de 2 uur boven. Dat een derde klim er in zou zitten had Wim niet gedacht, totdat hij het team van Knooppunt Kranenbarg tegenkwam. Wim zat bij de start te bedenken of hij nog wel of niet een 3e keer zou starten toen Caroline Tensen hem aansprak en vroeg hoe vaak hij al naar boven was geweest. Toen Wim antwoordde "twee keer", nodigde Caroline hem uit om dan nog een 3e keer te gaan, maar dan samen met de "Power Vrouwen". Zo kwam het dat ik in de afdaling na mijn 4e klim deze dames tegenkwam (o.a. Ruth Jaccot, Caroline Tensen en Helga van de Leur) met in hun kielzog "onze" Wim. En het is hem gelukt! Deze kanjer, die 8 maanden geleden nog nooit op sportieve wijze gefietst had, laat staan een berg per fiets beklommen had en de eerste maanden zelfs op een geleende (te grote) mountainbike heeft getraind, heeft op 1 dag drie keer Alpe d'Huez beklommen!!! Team Sogeti is trots op hem!
Hoewel Ben wilde uitslapen en niet vroeg op wilde, is hij blijkbaar toch al om 6.21 uur de startlijn gepasseerd. Ik moet hem ergens wel tegen gekomen zijn, maar als je met redelijk hoge snelheid afdaalt en het is druk, dan heb je geen oog voor degene die naar boven gereden komen. Daarbij komt dat iedereen in hetzelfde tenue rijdt, dus we lijken allemaal wel heel erg op elkaar. Ben heb ik de hele dag dus niet gezien, maar dat komt misschien ook wel omdat hij na zijn 3e beklimming (ook een super prestatie Ben!!) gezellig met zijn vrouw Annelies een zonnig terrasje heeft opgezocht in Bourg d'Oisans. Zo zie je dat er verschillende variaties zijn op het thema "genieten" :-).
Peter-Paul (PP) hebben we nog wel gezien. Die ging ook lekker.
Op z'n PP's wist hij te vertellen hoe hard hij wel naar boven fietste en dat Michael Boogerd moeite had hem bij te houden (of was het nou net andersom :-)). Nee, even serieus, ook PP heeft een super prestatie neergezet door de berg vier keer te bedwingen. Vooral omdat hij erg veel last kreeg van zijn rug en zich tijdens de beklimmingen tot tweemaal toe heeft moeten laten masseren. Bij bocht 7 (de "Nederlandse bocht" bij het kerkje), was een medische post ingericht waar je desgewenst massage kon krijgen. Het is jammer dat hem dat veel tijd gekost heeft, want er had anders zeker nog meer ingezeten.
Daniël heeft zichzelf ook overtroffen door vier keer de Alpe te beklimmen.
Dat was meer dan hij een half jaar geleden had durven hopen. De investering in een nieuwe fiets is dus niet voor niets geweest. Sterker nog, de plannen voor een volgend Alpenavontuur werden 's avonds al weer gemaakt.
Ondanks zijn niet optimale fysieke fitheid (misselijk en buikpijn) heeft Ruud
puur op karakter (en mentaal een beetje gesteund door zijn broer die de laatste twee klimmen meefietste) toch zijn doelstelling van zes beklimmingen waar kunnen maken. Respect!!
Zelf ben ik in totaal vijf keer naar boven geklommen. Dat had ik vooraf (en zeker na maandag die eerste kennismaking) nooit durven hopen. Gelukkig zijn de goede voorbereiding en vele trainingsuren niet voor niets geweest. De vijfde klim heb ik samen gedaan met een kennis van mij uit Nuenen (Coen, hier rechts iets voor mij op de foto),
dat hadden we afgesproken. Voor hem was het de zesde klim en een hele emotionele. We zijn samen relatief rustig naar boven gefietst (de benen wilde ook niet meer zo best) en hebben onderweg een paar stops gemaakt om foto's te nemen, een flesje water van de organisatie leeg te drinken en een plaspauze te houden. Coen fietste al ruim 3 weken met een liesbreuk rond, maar heeft de pijn verbeten om zijn doel te bereiken. Dit alles ter nagedachtenis aan zijn overleden vrouw en zijn zieke vader. Hand in hand zijn we samen om 18.24 uur de finish gepasserd.....
Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die er zelf niet bij geweest is wat voor een bijzondere sfeer er op deze dag hing (zelfs de hele week al). De saamhorigheid onder de deelnemers (en publiek) is enorm. Je wordt hartstochtelijk aangemoedigd door het vele publiek, dat je bij naam noemt (staat op je stuurbordje!). Daardoor ga je een kilometer per uur harder fietsen. Om een indruk van die sfeer te krijgen kijk op de filmpjes die ik tijdens de 4e klim al fietsend gemaakt heb en op YouTube heb gezet (trefwoorden: Frank Pas en Alpe d'HuZes).
Wat ook belangrijk is, zo niet het belangrijkste, is dat wij op dit moment al bijna 27.000 euro hebben opgehaald en er kan nog geld gedoneerd worden tot 1 oktober 2010. Het kan dus alleen nog maar meer worden.
Natuurlijk bedanken wij al diegene die ons gesteund hebben door hun donatie/sponsoring of door materiële ondersteuning (zie ook het sponsoroverzicht op onze site). Maar vooral ook dank aan onze supporters die 3 juni aanwezig waren: Annelies, Marleen (en familie), Ciska, de familie en vrienden van Ruud en niet te vergeten Marion, die om 3.15 uur opgestaan is om de auto naar boven te rijden en de hele dag deze post bemand heeft!!!!
Dat wij als Team Sogeti en ieder voor zich iets bijzonders hebben gedaan dringt eigenlijk pas tot je door de dagen erna. Dat gevoel blijft nog dagen bij je hangen en overvalt je soms op onverwachte momenten. Het is voor ons een dag geworden om nooit te vergeten!
voor meer foto's kijk op Picasaweb.
